بررسی میزان آمادگی خودراهبری دریادگیری و فاکتورهای مرتبط با آن در دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی گیلان

  مقدمه: در دهه­های اخیر با توجه به تغییرات شگرف علمی، گستردگی وسیع علوم و فنون و ضرورت ارتقاء و به روزرسانی دانش و مهارت­های انسان­ها، ارتقاء مهارت­های یادگیری مادام­العمر به­عنوان یکی از اهداف اولیه تعلیمات بزرگسالی تعیین شده است. حال برای داشتن عملکرد موثر، نیازمند سرمایه کافی اجتماعی و مهارت­های لازم خواهیم بود که ازجمله این مهارت­ها، یادگیری خودراهبر است . هدف این مطالعه بررسی عوامل همراه با میزان آمادگی خودراهبری در یادگیری در دانشجویان رشته­های پزشکی و دندانپزشکی برحسب ویژگی­های فردی و اجتماعی بود.   روش­ها: این مطالعه به روش، توصیفی- مقطعی انجام شد. جامعه پژوهش 214 دانشجوی رشته پزشکی و دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی گیلان بودند که با استفاده از روش نمونه­گیری تصادفی طبقه­ای انتخاب شدند. داده­های پژوهش با استفاده از پرسشنامه آمادگی خودراهبری در یادگیری Guglilmino جمع­آوری شدند. این پرسشنامه دارای هشت حیطه حاوی 58 گویه با طیف پنج درجه­ای لیکرت بود. اطلاعات جمع­آوری شده با استفاده از نرم­افزار SPSS و آزمون­های آماری توصیفی و استنباطی مانند میانگین، انحراف معیار، ضریب همبستگی اسپیرمن با اطمینان 95درصد و رگرسیون چندگانه تجزیه و تحلیل شدند.   یافته­ها: نتایج نشان داد که 42 درصد واحدهای مورد پژوهش میزان آمادگی خودراهبری در یادگیری را در حد متوسط داشتند. نتایج رگرسیون نشان داد که میزان ساعت مطالعه درسی روزانه بین 3 تا 4 ساعت (006/0 p = )، روش تدریس مورد علاقه بحث گروهی (018/0 p = ) و همچنین میزان تحصیلات مادر در حد دیپلم و فوق­دیپلم (006/0 p = ) و درحد سیکل (41/0 p = ) از عوامل پیش­بینی کننده آمادگی خودراهبری در یادگیری بودند.   نتیجه­گیری : نتایج حاکی از آن بود که میزان آمادگی خودراهبری در یادگیری دانشجویان در حد متوسط بود. لذا توصیه می­گردد برنامه­ریزی مدونی جهت ارتقاء وضعیت این مهارت در دانشجویان از طریق برگزاری کارگاه­های آموزشی و گنجاندن اصول و مبانی و انتخاب روش­های تدریس متناسب با خودیادگیری در دوره­های درسی دانشجویان در دانشگاه برگزار گردد.